Mere za zastitu vazduha od zagadjenja

 Osnovni propis kojim se reguliše oblast zaštite vazduha u Republici Srbiji je Zakon o zaštiti životne sredine i njegov 24 član. Subjekti-zagađivači treba da obezbede sistem monitoringa za praćenje kvaliteta vazduha, emisije zagađujućih materija (SO2, NOx, CO2) na određenom mestu i u određeno vreme: 

– da bi se aerozagađenje smanjilo mnoge fabrike i postrojenja prelaze na prirodni gas koji sadrži sumpor u tragovima,

 – inoviranje postojećih tehnologija i oprema, na bazi „ekoloških“ kriterijuma,

 – ugradnjom u postojeća industrijska postrojenja i toplane kolektore, elektrofiltere i drugo kojima će se smanjiti emisija zagađujućih materija u atmosferu,

– u automobilskoj industriji izvršiti promene na nivou motora kojima će se smanjiti količina emisije zagađujućih materija u izduvnim gasovima automobila,

 – u gradovima i industrijskim centrima je nužno korišćenje visokooktanskog benzina bez olova, – vozni park Srbije je veoma star, 1 /3 svih vozila je starija preko 15 godina, a Nacionalna strategija životne sredine iz 2006. godine predlaže ukidanje olovnog goriva do 2010. godine,

 – povremeni prestanak rada fabrika koje prelaze GVI6 koje su locirane u Pančevu, Kruševcu, Boru, Subotici, Zrenjaninu i Beogradu, 

– u urbanizovanim sredinama potrebno je zasaditi što veći broj drveća (bagrem, bor, platane, belu topolu), pri tom voditi računa da su otporna na zagađen vazduh, jer su oni tzv. „pluća gradova“, 

– povezivanje zelenih površina sa šumskim masivima čime se obezbeđuje dovoljno prodiranje svežih vazdušnih masa iz nenaseljenog prostora,

 – dislociranje „prljavih“ industrija na periferiji gradova, ispuštanje zagađujućih materija iz fabrika vodeći računa o meteorološkim uslovima.

 Mere zaštite vazduha obezbeđuju očuvanje atmosfere u celini, a ocena stanja zagađenosti vazduha vrši se prema Pravilniku o graničnim vrednostima, metodama merenja emisije, kriterijuma za uspostavljanje mernih mesta i evidencije podataka